mijn favoriete seizoen

Als je me vraagt naar mijn favoriete seizoen,

Dan zou ik zeggen,
Dat is de lente.

Ondanks dat ik een winterkind ben,

Ter wereld gebracht in een ziekenhuis door artsen.

Ik zal het maar niet ontkennen,

Ik houd ervan als de zon mij komt verwennen.

En dat is niet alleen het geval bij mij,

De eerste zonnestralen van het jaar maken iedereen blij.

Terrassen stromen direct vol,

Ieders hoofd slaat op hol.

Zonnesteek ligt op de loer,

Maar wie geeft er een moer?

Winterjas uit, korte broek aan,

Strooizout spoelen we door de kraan.

We moeten ervan genieten,

Onder het genot van wat fris en frieten.

Voor je het weet is het weer zover,

Vliegt de kerstman door de lucht,
En is de zon weg, gevlucht.

het oude bankje

Al jaren sta ik in het Amsterdamse Vondelpark, precies op de plek waar ik ooit ben neergezet: Naast een grote, bijna net zo oude, boom waar in de lente mooie roze bloesem uitbloeit. Nooit heeft iemand mij verplaatst en daar ben ik maar al te blij mee. Ik vind de plek enig en dan dus vooral in de lente.
   Helaas voor mij is het op dit moment winter en dan bedoel ik niet zo’n zachte winter met van dat kwakkelweer. Nee, de temperatuur is de laatste dagen telkens blijven zakken en hangt nu ergens net onder het vriespunt. Door deze lage temperaturen wordt het park weinig bezocht en word ik dus ook weinig tot niet gebruikt. Niemand die in elk geval naar me omkijkt. Ze lopen, fietsen en rennen me alleen maar voorbij. Zelfs geen vogel die zijn behoefte doet. Al die vandalen zijn naar het zuiden vertrokken. Eigenlijk maar goed ook, want zo blijf ik wel schoon. Alleen is het nadeel dat er weinig gebeurt rondom mij en op mijn leeftijd is dat echt niet fijn.
   Op de momenten dat er niemand is en ik daar helemaal in m’n eentje sta, besef ik ineens hoe oud ik ben. Hoe versleten het lak van mijn hout is, hoeveel spijkers er geroest zijn: Hoe ik bijna in elkaar stort. Als ik daar aan denk, dan word ik verdrietig en ga ik denken aan alle mooie momenten die ik heb beleefd. (Waardoor ik nog emotioneler word.)

Zoals al die keren dat jonge mannen op hun knieën gingen voor hun lieftallige vrouwen onder de mooie roze bloesemboom. Dan gingen ze daarna altijd even op mij zitten. Iets wat ik natuurlijk helemaal niet erg vond. Ik kreeg het daar altijd zo heerlijk warm van. Niet alleen door de lichaamswarmte van het tweetal, maar ook door de enorme walm liefde die om hen heen hing. (Een extra hitte, die ik op dit moment ook wel nodig heb.) 
   Daarnaast was er eens een klein jongetje. Hij zat bij mij een aardbeienijsje te eten en in de verte kwam er een vrouw aan. Eerst dacht ik er niets bij, maar de vrouw kwam steeds dichterbij. Toen begon ik te denken dat het waarschijnlijk de moeder was. De vrouw liep ook met een brede glimlach op haar gezicht. Aangekomen bij het bankje bleven mijn vermoedens hetzelfde. De vrouw sprak het jongetje aan en hij reageerde hier heel gewoontjes op. Alsof het daadwerkelijk zijn moeder was. Hij stapte van het bankje en pakte de hand van de vrouw. En net op het moment dat mijn vermoedens werkelijkheid zouden worden, kwam de waarheid een stukje boven tafel. Van achter mij hoorde ik iemand heel hard een naam schreeuwen, waarop het jongetje leek te reageren. Alleen fluisterde de vrouw daarna snel wat bij zijn oor, waardoor hij zich niet omdraaide en begon te lachen. De schreeuwende persoon kwam steeds dichterbij en de vrouw liep weg met het jongetje. Ik zag nu wie de schreeuwer was: Een vrouw met dezelfde ogen als het jongetje. 
   De ruzie begon. De twee vrouwen begonnen aan elkaar te trekken, terwijl de – hoogstwaarschijnlijk – echte moeder van het jongetje hem naar zich toe probeerde te trekken. Het jongetje leek echter bang en liet zich los om naar mij toe te rennen. Hij pakte mijn rug vast en liet zich erachter zakken, terwijl de twee vrouwen nog steeds aan het stoeien waren. Een aantal mensen kwamen er tussen om de kidnapper weg te houden van de echte moeder, waarna zij snel naar mij toe rende. Een liefdevolle wederontmoeting tussen moeder en zoon volgde, waardoor ik het weer eens heel erg warm kreeg.

Een zacht gekraak is te horen. Het is inmiddels donker geworden en in het licht van de lantaarnpalen zie ik sneeuwvlokken naar beneden dwarrelen. Volgens mij vallen ze ook op mij, want ik krijg het iets kouder dan voorheen. Ietsje maar, want ik voel ook warmte. Op mij is een man gaan zitten. Door zijn brede postuur ben ik bijna voor de helft bedekt. De kou word langzaam helemaal verdrongen door de lichaamswarmte van deze man, die wel ietwat stinkt. Een combinatie van alcohol, drugs en zweet. Onder mij zie ik dat de man geen schoenen aan heeft, maar enkel grijze wollen sokken. In zijn linker sok zit een groot gat, waardoor zijn grote teen er uitsteekt. De arme man. Letterlijk.
   De meeste mensen hebben weinig te doen met zwervers. In een stad als Amsterdam heb je er aardig wat en vaak word er weinig tot niet naar ze omgekeken. Veel mensen vinden ze vies, stinken, besmettelijk of misschien zelfs gewoon eng. Vies zijn ze wel, maar eng? Ooit waren zwervers net als de rest: Mensen met een baan en een dagelijkse routine, met familie en vrienden. Familie hebben ze zelfs nog steeds – waar komen ze anders vandaan? – alleen zien ze die nooit meer. Op een bepaald moment in hun leven zijn ze alles verloren. Hier kunnen heel veel redens achter zitten en wat de reden ook is: Het zal altijd triest zijn geweest. Iemand die zijn hele leven verliest is zielig. Waarschijnlijk willen de zwervers zelf niet zo gevonden worden, maar toch: Niemand gun je het om zijn of haar leven te verliezen. Niemand gun je het om op zo’n manier dood te gaan.

Ik ben dan ook blij met de brede man, die nu op mij zit en mij warm houdt. Hij doet dat ten minste in deze tijden van kou en temperaturen onder nul. En als ik nu in elkaar zak, dan heb ik in ieder geval nog liefde gevoeld bij mijn laatste adem.

intiem kijkje achter het theaterdoek

Het idee van Will van Kralingen, om Eric Schneider en hun zoon Beau 'A life in the theatre' te laten spelen, was briljant. Het verhaal over de jonge, ambitieuze acteur en oude rot in het vak past namelijk erg goed bij het tweetal. De rollen zijn bijna op het lijf geschreven.

Als kijker krijg je bij 'Levenslang Theater' een kijkje achter het theaterdoek. Het hele stuk draait om de twee acteurs Eric en Beau. Een klein toneelbeeld, wat het allemaal wel intiem maakt. Het decor bestaat namelijk alleen maar uit een rood theaterdoek met aan beide zijden twee kaptafels. Gedurende de circa 80 minuten, dat de voorstelling duurt, krijg je luchtige gesprekken voorgeschoteld tussen de twee acteurs. Gesprekken van voor- of na het stuk. Deze gesprekken worden afgewisseld met scènes uit bekende en onbekende theaterstukken. Het speelt zich allemaal niet op één avond af, maar meerdere. Ze gebruiken tijdens het stuk dan ook veel overgangen. Dit hebben ze heel netjes gedaan door middel van black-out's, waaronder geleidelijk een instrumentaal muziekje gezet wordt.

Vader en zoon Schneider hebben de personages Robert en John wat mij betreft prima neergezet. Robert en John zijn twee acteurs, die samen op het toneel staan als tegenspelers. Robert is de oude, wijze acteur met veel ervaring en John de jonge, frisse acteur die nog maar net in het toneelwereldje terecht is gekomen. Eigenlijk bijna hetzelfde verhaal als bij Eric en Beau. Eric heeft al een hele CV opgebouwd met verschillende (toneel)rollen, terwijl Beaus grootste rol op dit moment de rol van Tim is in GTST. Maar hij timmert wel aan de weg! Hij is net zo ambitieus als zijn personage John. John is erg ambitieus, maar ook eigenwijs. Al komt dat eigenwijze eigenschap pas na een tijdje bovendrijven. Robert probeert zijn jonge tegenspeler dingen bij te brengen op het gebied van acteren en toneel, en in het begin reageert John hier nog vriendelijk en verlegen op. In het begin hebben ze het nog heel gezellig en kan het publiek hier en daar lekker lachen. Maar na een tijdje wordt John de wijze, oude man toch wel zat en kantelen de verhoudingen. Dan is John ineens wat meer de bovenliggende acteur, terwijl Robert verder afzakt...

Een voorstelling met een lach, maar ook met genoeg serieuze en mooie scènes. Het is jammer dat de bedenker van deze remake - en de ex-echtgenote en moeder van Eric en Beau - de première niet echt heeft mogen meemaken. Dat was wat ze eigenlijk wilde: Hun twee samen zien acteren. Al denk ik toch wel dat ze van bovenaf altijd op hen zal neerkijken.

Om nu tot een conclusie te komen. 'Levenslang Theater' is gewoon een fijne, intieme voorstelling. Het geeft je een avond, waarop je even niet aan al je zorgen en problemen hoeft te denken.
_________

LevenslangTheater.nl | Regisseur: Wannie de Wijn | Met: Eric & Beau Schneider | Gezien op: 28/09/2013

dit is mijn droom

dro-men (werkwoord; droomde, heeft gedroomd)1 een droom hebben 2 zich verbeelden 3 hopen op 4 suffen

droom (de; m; meervoud: dromen; verkleinwoord: droompje) 1 gedachten, beelden die in de slaap voor de geest komen 2 fantastische toekomstbeelden: iemand uit de droom helpen hem zijn vergissing laten inzien

Als je mij zou vragen wat mijn allergrootste droom is, dan zou ik waarschijnlijk zeggen: een manuscript uitgeven.
   Al sinds de middelbare school houd ik mij bezig met het schrijven van verhalen. Ik las ooit in een tijdschrift - of het was ergens op internet - dat elk mens een talent heeft. Dat klopt natuurlijk, want er zijn zo veel dingen waar je goed in kunt zijn. Bij het woord 'talent' hoef je niet meteen te denken aan acteren, dansen of zingen. Iemand kan ook de aanleg hebben om heel goed te kunnen koken, schrijven, fotograferen... of jeu-de-boulen! Ga eens je hobby's langs en denk na over de vraag: waar ben ik nou echt goed in? Het kan ook dat je er op dat moment nog niet goed in bent, maar denk dan na over de vraag: waar zou ik beter in willen worden?    Schrijven was nooit echt mijn hobby, maar ik heb er eigenlijk wel altijd onbewust van gehouden. Tijdens mijn zoektocht naar talent stootte ik dan ook als eerste op het schrijven. Stiekem dacht ik: Het kan toch niet zo moeilijk zijn om een verhaal te schrijven? Ik begon met verhalen gebaseerd op een tv-serie, maar schrijf tegenwoordig liever in het genre 'romantische komedie'. De luchtige romannetjes, vooral bedoeld voor vrouwen. Ik heb al vrij veel verhaallijnen bedacht, maar helaas heb ik nog geen één afgemaakt verhaal. Al is er wel één, die bovenaan mijn lijstje staat. Ondertussen zou ik graag willen dat andere mensen mijn schrijfstijl leren kennen. Andere mensen buiten mijn familie- en vriendenkring. Ik zou het heel fijn vinden om meningen over mijn schrijfstijl te krijgen van volstrekt onbekenden. Een goede schrijfster word je niet zomaar. Je bent afhankelijk van de mening van het publiek. Vooral als je een boek wilt uitbrengen op de markt.

Daarom ben ik bezig met deze eerste post van mijn blog. Alhoewel, eerste... Eerlijk gezegd ben ik al vaker begonnen aan een 'eerste post'. Alleen al die keren kwam ik niet verder dan een tweetal posts - vooral vanwege inspiratiegebrek. Ik wist telkens niet waar ik over moest schrijven, maar eigenlijk is dat onzin. Het is helemaal niet zo moeilijk om een onderwerp te verzinnen, besef ik nu. Je kunt namelijk over alles schrijven! Echt alles! Niet dat alles even interessant is, maar dat ter zijde. Ik ga gewoon weer beginnen met een blog en dit keer blijf ik. Ik... eh, nee, ik durf het niet te beloven. Straks verbreek ik de belofte. Maar ik wil echt blijven schrijven aan mijn blog. Volgens mij is de motivatie nu iets groter dan voorgaande keren. Al kan ik altijd wat extra motivatie gebruiken... Reageren is niet verboden.

Bedankt!
Veel liefs,

Jennifer